zaterdag 29 april 2017

Romeinse kalender systeemvloek van de grote Natuur

De ontkrachting van het Aardse natuurlijke evenwicht tussen zon en maan vindt in onze westerse cultuur plaats op verschillende wijzen.

In de matriarchale Europese cultuur kenden men een jaar van 13 manen met vijf dagen aan het eind van het zonnejaar waarin de goden verdwenen waren en de mens niets kon doen en nuchter blijven. De Maya’s hanteren nog deze natuurlijke cyclus.

De hantering van een zonnejaar van 12 maanden/manen is stevig Romeins vastgelegd  in het Europese en later planetair (Rome elite: Julius Caesar en later de katholieke kerk).

De voorlaatste gedaante van de Romeinse kalender was de juliaanse kalender (van -45 tot 1582); deze door Julius Caesar ingevoerde kalender die door het concilie van Nicaea werd aanvaard als officiƫle kalender van de kerk, was gebaseerd op een jaar van 365,25 dagen met een schrikkeldag iedere vier jaar. Het zonnejaar is echter iets korter.
Op den duur ging daardoor de Juliaanse kalender steeds meer achterlopen (er zat meer tijd in het kalenderjaar dan de zon nodig had tussen twee lentenachteveningen: zo viel de lentenachtevening rond het jaar 1500 op 11 maart). Daarom werd deze door de rooms-katholieke Kerk in 1582 door de gregoriaanse kalender (onze huidige kalender) vervangen. De tien dagen achterstand werden ingelopen door op donderdag 4 oktober 1582, vrijdag 15 oktober te laten volgen.
Door de verschillende politieke en godsdienstige omstandigheden in de verschillende landen van Europa werd deze kalender niet overal in Europa onmiddellijk aanvaard, in Rusland zelfs pas na de Oktoberrevolutie van 1917. In de orthodoxe kerken heeft de vervanging ook nu nog niet plaatsgevonden. Wereldwijd bestaan verschillende kalendersystemen maar de gregoriaanse kalender wordt door velen als de universele standaard gezien.
(Wiki)

Verandering in polariteiten tref je ook aan bij energiepunten op aarde. Onlangs trof ik dat aan in Waldsassen waar het zon en maanpunt in de tijd omdraaiden. Ook werden in de christelijke tijd de subtiele elementen in het landschap uit elkaar getrokken i.p.v. dicht bij de polariteitspunten en een gevolg zijn van het nieuwe denksysteem.
Soms koos de elite ook voor  de omkering in de taal. In de Germaanse cultuurtaal van het Duits werd het ‘der Mond’ (mannelijk) en‘die Sonne’ (vrouwelijk).

M’n vriend vindt dit een  ontkrachting van de oorspronkelijke natuurlijke orde en neemt waar dat de grote Natuur reageert met een vloek waar alle mensen last van hebben. Grote Natuurvloeken zijn anders dan mensen vloeken . Je kunt in je systeem deze vloek eens onderzoeken wat dat met je doet.

De eenzijdige polariteit van ‘verzonning’ (veryanging) is in de westerse cultuur nog steeds dominant en de veryinning/’vermaning’ zeer klein. Letterlijk branden we op!

Een juist evenwicht tussen beide polen van zon en maan is wenselijk  met ook het weten dat in de zon de maan is en in de maan de zon.

Breng zon en maan in de uiterlijke hoedanigheden en uitwerking in de natuur in je levensplan
En realiseer je dat beide polen ook in je zitten

En dat je een overstijgend aspect hebt en bent

Geen opmerkingen:

Een reactie posten