Jezelf objectiveren

Door hier te zijn in deze tijd, op deze planeet, in dit universum, zit ik in een bepaalde omgeving/plek, een bepaald huis, een bepaalde relatie die m’n waarnemingen ervaring richten, mede bepalen. Ook een groter wezen waarin ik zit bepaalde  het waargenomene.

Alleen dat al te herkennen bevrijdt!

Als ik wat waarneem is wat neem ik dan waar in m’n waarneming? Is het werkelijk een stukje absolute externe werkelijkheid of gewoon een illusie, een projectie/ ‘expectation-driven perception’,  een schaduw van iets? Druk ik wat van mezelf of dat van een ander naar buiten of vertelt het iets over de werkelijkheid?

De ander kan ook zijn de groep waarin je wat hebt geleerd, je opleiding die je waarneming richtte, standaardiseerde. En hoe dan met al die gidsen die wat inbrengen? Ook zij hebben een beperking!

In elk geval kun je projectie, schaduw  en alle andere  illusies alleen met een ander, het Andere ontmaskeren.  Je hebt meerdere anderen nodig om het te observeren. En die ander moet geen vriend zijn, of iemand uit je ‘orgaan’, je groep zijn , of waar je karmisch wat mee hebt; dan zit je  namelijk in die groepswaarneming, die realiteit.

Juiste waarnemers dienen ook goed onderscheid te maken tussen waarnemingsimpuls en innerlijke respons. De meesten geven aandacht aan het tweede dat sterker is, doch vaak niet authentiek in het nu en meer daar en toen is.

Ook de taal van de impuls is zeer specifiek en gekleurd door de waarnemer die een metafoor kan gebruiken, een analogie.

In elk geval kun je de bron steeds benoemen, vaak achteraf daar het in het moment niet altijd duidelijk is. Dat is jezelf objectiveren.

Het is natuurlijk heerlijk in een groep gelijkgezindten (secte, groep) te zijn, met  dezelfde voorkeuren, dezelfde zoektocht, dezelfde taal, doch het heeft ook zijn beperkingen.

Dan heb je de buitenwereld  -de marktplaats- met heel, heel, heel veel verschillen. Beide zijn mogelijk en misschien is in/op jezelf zijn ook een optie. Of is er nog een vierde optie