woensdag 22 maart 2017

schijnbaar uitgeschakeld

Er zijn van die momenten dat het eigen systeem om extra aandacht vraagt. Zo vroeg m’n lichaam   woensdag bijna twee weken geleden om extra aandacht. Een beklemde zenuw in de rug –rughernia- gaf een ondraaglijke pijn dat ziekenhuisopname noodzakelijk was. Maandag een week geleden  ben ik weer thuis gekomen en ben gelukkig niet geopereerd en moet zoals ze dat hier noemen ’Krankengeymnastik' doen.

Het proces van de rug was al een tijdje gaande.  Ik herken dat een fysiek probleem heel veel lagen heeft; omgang in dit leven, vorig leven overwerktheden, en nieuwe uitdagingen zoals omgang met tegenkrachten, en tijdsgeest.

Het ziekenhuisteam  werd gerund door een imposante Rus en zijn team is heel multicultureel. Een mooie manier van nieuwe internationaal samenwerking.  Ik werd overigens niet beter in zo’n kleine afgescheiden ziekenwereld en kon gelukkig af en toe naar buiten gaan.  En wat te denken van de radioactiviteit en magnetisme van al die foto’s, de pijnstillers die wel nodig waren, de ziekenhuisdemonen e.d. En dat elektrische bed waarvan ik al snel de stekker heb uitgetrokken zonder dat een alarmbel ging!

Nu is het proces weer verder gaand in sterken, afhandelen in het ‘grote doodsproces’ 

ten aanschouwen van
De  oude wonden zijn aandachtstrekkers die kunnen sterken en in het helingsproces ontmoet ik veel schoons, veel nieuwigheden en verdiepingen.
De leermeesters zijn nu pijn, de inhouden van de wonden, de tegenkrachten en vooral de externe hulp!
Overigens m’n Tsjechische timmerman bracht me hennepzalf die hij zelf maakt van zijn toegestane plantage. Beter dan welk pijnmiddel dan ook!
  
Op naar verder incarneren in de materie en daaraan voorbij.


Dank al alle mede-werkers in stof en daaraan voorbij.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten