Er zijn van die momenten dat het eigen systeem om extra aandacht vraagt. Zo
vroeg m’n lichaam woensdag bijna twee weken geleden om extra
aandacht. Een beklemde zenuw in de rug –rughernia- gaf een ondraaglijke pijn
dat ziekenhuisopname noodzakelijk was. Maandag een week geleden ben ik weer thuis gekomen en ben gelukkig niet
geopereerd en moet zoals ze dat hier noemen ’Krankengeymnastik' doen.
Het proces van de rug was al een tijdje gaande. Ik herken dat een fysiek probleem heel veel
lagen heeft; omgang in dit leven, vorig leven overwerktheden, en nieuwe
uitdagingen zoals omgang met tegenkrachten, en tijdsgeest.
Het ziekenhuisteam werd gerund door
een imposante Rus en zijn team is heel multicultureel. Een mooie manier van
nieuwe internationaal samenwerking. Ik
werd overigens niet beter in zo’n kleine afgescheiden ziekenwereld en kon
gelukkig af en toe naar buiten gaan. En wat
te denken van de radioactiviteit en magnetisme van al die foto’s, de
pijnstillers die wel nodig waren, de ziekenhuisdemonen e.d. En dat elektrische
bed waarvan ik al snel de stekker heb uitgetrokken zonder dat een alarmbel
ging!
Nu is het proces weer verder gaand in sterken, afhandelen in het ‘grote
doodsproces’
 |
| ten aanschouwen van |
De oude wonden zijn
aandachtstrekkers die kunnen sterken en in het helingsproces ontmoet ik veel
schoons, veel nieuwigheden en verdiepingen.
De leermeesters zijn nu pijn, de inhouden van de wonden, de tegenkrachten
en vooral de externe hulp!
Overigens m’n Tsjechische timmerman bracht me hennepzalf die hij zelf maakt
van zijn toegestane plantage. Beter dan welk pijnmiddel dan ook!
Op naar verder incarneren in de materie en daaraan voorbij.
Dank al alle mede-werkers in stof en daaraan voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten