Zoek, o ziel, werkelijk inzicht.
Tracht het bestaan van de dingen en hun essentie te leren begrijpen.
Schiphol moet een nieuwe natuurvergunning aanvragen voor de uitstoot van stikstof in natuurgebieden. De vergunning die het kabinet de luchthaven gaf, voldoet niet aan de regels. Dat heeft de rechtbank in Den Haag woensdag bepaald. In feite overtreedt de luchthaven nu de wet.
op een poot
naast het oostkruis op de lokale lutherse kerk in Schirnding
uitkijkend over het rivierdal van de beek de Roslau
de ooievaar met de drie kleuren: zwart, rood en wit
eens was de kerk een slotkapel en daarvoor een oud heiligdom
wat heeft de ooievaar met deze hoge plek?
Zondagochtendwandeling, 1 juni 2025
Het is zondag, tijd voor een ochtendommetje van anderhalf uur. Achter de schuur ligt mijn weide, waar het gras meer dan een meter hoog staat, doorspekt met bloemen. Het gras is nat; mijn schoenen worden doorweekt. Wandelen in het beekdal achter het huis is een weldaad. Het brengt me dichter bij mezelf, bij de waarneming en het subtiele. Soms sta ik even stil, omdat mijn innerlijk dat aangeeft. Vaak zijn dat momentjes van reiniging van het etherische en astrale lichaam. Ja, wat is dat toch – om waar te nemen!
Even verder ligt een pas omgewaaide boom op het pad. Mijn buurman en ik zullen die binnenkort samen verwerken en zo de houtvoorraad aanvullen.
Onderweg pluk ik wat wilde bieslook en tijm. Op de omsloten vlakte is duidelijk te zien dat het een droog jaar is. Ook door de beek de Menslo stroomt nog maar weinig water.
Het bospad door het hellingbos, dat ooit bij de boerderij hoorde, mist de bank die er vroeger stond. Even verder is een plek begroeid met dalkruid – een verademing om daar het astrale lichaam te ontladen.
De naaldbomen, die meer verdampen dan loofbomen, hebben het hier zwaar door de jarenlange droge zomers. Al lopend langs de dode stammen ontwaakt de houtwolf in mij: zal ik hier gaan zagen?
Bij een kleine poel heeft de eigenaar de elzen en essen omgezaagd. De restanten liggen kriskras over elkaar. Wat een houtverspilling… hmm.
Teruglopend over een grote grasheuvel valt mijn oog op een kring van margrieten – een elvenplek. Ik mag ze niet storen. Een prachtig gezicht, zo’n veld vol kruiden. De buurfamilie, die een schapenhouderij heeft, maaide jaarlijks deze vlakte. Ze was ooit bestemd als industrieterrein, maar de eigenaar heeft het teruggegeven aan de gemeente. De grootte bleek niet overeen te komen met de plannen – te klein voor een industriële hal. Een geluk bij een ongeluk.
Langs het begroeide huis van de dorpsfilosoof loop ik stilletjes. Het is nog te vroeg om hem te wekken. Zijn huis ligt aan een tweehonderd meter lange holle weg. Daar bezit ik nog een middeleeuwse grotkelder van veertig meter lang. Ik check of de ijzeren deur nog goed in het slot zit. Eens in de twee jaar ga ik naar binnen om te kijken of alles nog in orde is.
Niemand is nog wakker rond half acht. Ik keer terug op de binnenhof met een verrijkt etherlichaam en een gereinigd astraal lichaam. Zittend op de binnenplaats laat ik de laatste astrale belastingen los. Lage astraliteit van buiten – van woningen, mensenmassa’s, plekken – maakt me moe. Nu herken ik ook de lage sfeer in mijn stal. Het is het indringende veld van de naastgelegen moskee. Al jaren ervaar ik daar problemen mee, met hun onbegrensde lage astraliteitsvelden en -wezens. Ik moet bewust een aandachtsmuur plaatsen – onder, midden en boven – om het daar te laten waar het thuishoort: in dat territorium.
Veel huizen en wegen zenden hun energetische veld uit naar de omgeving. Het ene sterker dan het andere. Onbegrensdheid als een collectieve ziekte.
Het is weer zondag – een dag om eens iets anders te doen.
Laura vertrekt
Een van de redenen voor Laura’s emigratie was het verlangen naar een onafhankelijker leven. Met een moestuin, eigen waterbron, haardhout en wildplukken kan ze zelf overleven.
In het bos is allerlei voedsel te vinden. In het voorjaar pluk ik eetbare kruiden zoals zevenblad, vrouwenmantel en daslook. Van jonge sparrentoppen maak ik siroop. ’s Zomers is het bos vergeven van bosbessen, veenbessen, frambozen en wilde aardbeien. In het najaar pluk ik cantharellen. In maart drink ik berkensap zo uit de boom. Op dit moment leggen we een moestuin aan. In onze aardkelder kunnen we groentes lang bewaren. In de voorraadkast bewaar ik standaard meel om brood mee te bakken.
Het water komt uit onze bron naast de beek. Het kwelt vanaf de heuvel onze put in, en komt vervolgens ongefilterd onze kraan uit. Ik heb het laten testen en het is geweldig goed water. De houtkachel houdt ons warm. We halen achtergelaten boomstammen uit het gekapte bos verderop. Zagen, kloven, drogen.
We zijn nog wel afhankelijk van elektriciteit, maar daar zijn oplossingen voor. We hebben weinig kosten, aangezien we hier wonen zonder hypotheek. We hoeven dus minder geld te verdienen, waardoor we meer tijd hebben voor de kloofbijl en de schoffel.
Dit leven is in Nederland niet mogelijk. We hadden daar ook een houtkachel en kleine moestuin. Maar het was vechten om de ruimte, vluchten voor pesticiden, wildplukken tussen het zwerfafval. Veel mensen, weinig natuur. We werkten bovendien vele uren om het huis te kunnen betalen.
Het is niet zo dat ik elke dag opsta met het idee dat het oorlog wordt. Nuchter als ik ben geloof ik, meestal, dat het wel los zal lopen in de wereld. Toch is dit leven een bewuste keuze.
Het idee dat Joost en ik voor onszelf kunnen zorgen geeft rust. Mijn vader noemt het een sober leven, en dat is het misschien ook. Maar voor mij voelt het boven alles als vrijheid.
Laura Gremmee (1991) en vriend Joost zegden hun baan op en verkochten hun huis om te gaan leven op een afgelegen plek in de bossen van Zweden. Ze schrijft er wekelijks over in Trouw. Instagram: @nestinginthewild
