zondag 1 juni 2025

sober leven kan...maar niet in nederland....

 Laura vertrekt

naar Zweden

Hier in het Zweedse bos kan ik overleven bij een ramp, crisis of oorlog

Een van de redenen voor Laura’s emigratie was het verlangen naar een onafhankelijker leven. Met een moestuin, eigen waterbron, haardhout en wildplukken kan ze zelf overleven.

Trouw, 

In het bos is allerlei voedsel te vinden. In het voorjaar pluk ik eetbare kruiden zoals zevenblad, vrouwenmantel en daslook. Van jonge sparrentoppen maak ik siroop. ’s Zomers is het bos vergeven van bosbessen, veenbessen, frambozen en wilde aardbeien. In het najaar pluk ik cantharellen. In maart drink ik berkensap zo uit de boom. Op dit moment leggen we een moestuin aan. In onze aardkelder kunnen we groentes lang bewaren. In de voorraadkast bewaar ik standaard meel om brood mee te bakken.

Het water komt uit onze bron naast de beek. Het kwelt vanaf de heuvel onze put in, en komt vervolgens ongefilterd onze kraan uit. Ik heb het laten testen en het is geweldig goed water. De houtkachel houdt ons warm. We halen achtergelaten boomstammen uit het gekapte bos verderop. Zagen, kloven, drogen.

We zijn nog wel afhankelijk van elektriciteit, maar daar zijn oplossingen voor. We hebben weinig kosten, aangezien we hier wonen zonder hypotheek. We hoeven dus minder geld te verdienen, waardoor we meer tijd hebben voor de kloofbijl en de schoffel.

We werkten om het huis te kunnen betalen

Dit leven is in Nederland niet mogelijk. We hadden daar ook een houtkachel en kleine moestuin. Maar het was vechten om de ruimte, vluchten voor pesticiden, wildplukken tussen het zwerfafval. Veel mensen, weinig natuur. We werkten bovendien vele uren om het huis te kunnen betalen.

Het is niet zo dat ik elke dag opsta met het idee dat het oorlog wordt. Nuchter als ik ben geloof ik, meestal, dat het wel los zal lopen in de wereld. Toch is dit leven een bewuste keuze.

Het idee dat Joost en ik voor onszelf kunnen zorgen geeft rust. Mijn vader noemt het een sober leven, en dat is het misschien ook. Maar voor mij voelt het boven alles als vrijheid.

Laura Gremmee (1991) en vriend Joost zegden hun baan op en verkochten hun huis om te gaan leven op een afgelegen plek in de bossen van Zweden. Ze schrijft er wekelijks over in Trouw. Instagram: @nestinginthewild


Geen opmerkingen:

Een reactie posten