Collectief necredo-proces?

Afgelopen weekend was ik verbaasd over m’n waarnemingen in de subtiele natuur in Giessenburg. De aardenetwerken die zorg dragen voor de afvoer van afval zijn sterk belast en lopen eng bij elkaar. Een grote kosmische baan in de onderatmosfeer heeft zijn verbinding verloren en zwabbert in de lucht. Een verbindingspunt van kerklijnen is niet meer aanwezig. Bij een instroompunt van kosmische energie, in dit geval maanenergie, loopt nog energie in de oude kerklijn, doch deze heeft zich verplaatst in de aarde. De kaboutergroep die de opening beheert, zit teruggetrokken haar werk te doen. Afval sferen zijn alom en zitten zelfs in de hogere luchtlagen. Het is net of de onderwereld aan de oppervlakte is gekomen en de mensensfeer, de onderste laag in de atmosfeer is belast. M’n vriend becommentarieert deze subtiele waarnemingen en noemt het ‘de aarde trilt en poolt om’. Niet de externe onderwereld komt boven maar de menseneigen onderwereld manifesteert zich. Ons eigen ‘zwart komt in het licht en dat is een zuiverend proces. In de alchemie noemt men dat het necredo-proces; het verrottingsproces, dat nu collectief gebeurd. Het eigen zwart onder ogen zien , bewustzijn inbrengen is nu het thema en niet te vluchten in de tweede (kleding), derde huid (huis) of omgeving. Als de verrotting heeft plaatsgevonden kom je in een nieuwe wereld waar we op af stomen. Het zwarte laten en niet ingrijpen. Of zoals een andere vriend zei; ‘door het putje heengaan.’ Zelf de eerder genoemde afsluiting van de bovensfeer, de kosmische sfeer bij Zutphen heeft een functie . Dus we projecteren nu heel veel in de sferen en het enige is de projecties vanuit jezelf waar te nemen en bewust worden en afwachten, afwachten en afwachten in een zeer groot vertrouwen. En laat vooral het donkere subtiele zwart buiten je zoals het is. Dat is functioneel en als je het verandert belast je vooral jezelf! Door het donker/zwart heenreizen.