Totensontag

Het is vandaag  Totensontag  of ook wel Volkstrauertag genaamd waar de Duitse slachtoffers uit de 1e en2e W.O. worden herdacht.  Al vroeg komt de stoet langs die gaat naar de gedenkplaats op het lokale kerkhof. Zeer gedragen treurmuziek gaat voorop de stoet die met langzame tred loopt. Een roerend  gebeuren met vaandels met naar binnen gekeerde mensen, vnl. mannen van ondermeer de Soldatenkameradschaft, brandweer e.d. meelopen.

Ik ben geroerd bemerk dat de aarde weent over al dat menselijk leed.  Er is veel ‘geofferd’ op de Duitse bodem en juist op deze wat mistige herfstdag komt de nederwereld omhoog.  De gestorvenen liggen niet op het kerkhof maar overall waar de slagvelden zijn geweest.  Vandaag worden de vaak nog dolende zielen aangeroepen op het kerkhof en op een eigen wijze geëerd.  “Laat er toch een eind moge komen aan al die oorlogsbloed offeranden”, komt in me op. 
Ik merk dat vooral in Noord en Midwest Duitsland en eigenlijk het hele midden oorlogen offeringen zijn geweest. Juist niet in geheel Zuid-Duitsland als in Beieren.  Daar leven  in de bovensferen de oorlogsgoden  en het Fichtelgebirge hier is een duidelijk grens tussen de twee gebieden.  Een vrije plaats, waar juist de zwarte oorlogsgodin Hella woont in de ondergrond. 

In dit gebeid is ook de laatste oorlogsmisdadiger  Rudolf Hess in zijn eigen woonomgeving in Wunsiedel begraven die in 1987 in Berlin-Spandau overleed, onder al of niet verdachte omstandigheden . Dat gaf later veel moeilijkheden met neonazi’s, die zijn begraafplek  jaarlijks wilden bezoeken. Inmiddels is zijn graf geruimd en is van zijn kortstondige aanwezigheid in dit gebied niets meer fysieks over. Ook de villa van de familie Hess in Reicholdsgrün is afgebroken.

Blijvend zijn de dolende zielen, de gereïncarneerde nazi’s die nog vasthouden aan hun oude geloof, de oorlog traumatiek die in familielijn wordt doorgegeven als trans generatieve traumata en de verwonde aardeplaatsen.  Leed mag in deze  nieuwe tijd zeker worden losgelaten, door het grondig onder ogen te zien. Er is ruimte genoeg en verschillen behoeven niet op een ander gedrukt te worden. Het verleden moet onder ogen worden gezien, juist in deze grote veranderingstijd dat het oude opgeruimd dient te worden,om de andere dimensie ruimte te geven.


reactie: 
"Wat fijn om te lezen dat je met mildheid en liefde naar het lijden van deze mensen kijkt. Ik ben van na de oorlog, maar mijn familie ik ben de jongste van 12 kinderen heeft veel gesproken over de oorlog. Ze woonden in de buurt van Rotterdam, mijn broer is opgepakt er zijn 2 kleine kinderen gestorven van mijn ouders , enz. Duitsland was in mijn kindertijd een soort vloek. Ik ben zelf pas 2 jaar geleden in duitsland op een korte vakantie geweest. Het is een prachtig land en wellicht dat ik er nog eens naar toe ga.  Vriendelijke groet P. K."