Het is weer zover midzomerdag. De zon staat ’s
middags het hoogst en heeft haar grootste zonneboog. Maar hoe vier je dat en
voor wat?
Voor de oude landbouwvolken was het iets wat
bij hun leven en werken hoorde. Zij waren immers geheel afhankelijk van de
zonnecyclus. De moderne mens is daarvan onafhankelijk geworden en verdient niet
zijn brood op een stuk aarde met wat daarop kan en mag groeien. Het is dan een
luxe om de zonnecyclus te eren als niet grond-, plaats en tijdgebonden
mens. De moderne mens is niet zo
meer hemel georiënteerd maar meer horizontaal materieel geënt.
Ook leven we in een tijd dat mogelijk andere
zonnen geëerd gaan worden, zonnen buiten ons eigen zonnestelsel, de zwarte
ruimte, of iets heel anders. Het collectieve
is in elk geval weg.
Wat kun je zeggen over de mensen die nog de
zonnewende vieren op de wijze die bij hen persoonlijk past?
-
Die het doen vanuit hun eigen familietraditie
op de hun bekende plaatsen. Dat zijn er nog maar heel weinig (rasechte traditionalisten)
-
Het doen vanuit een hang naar de
oude cultussen; vaak een resonantie uit hun eigen persoonlijke vorig leven. In
deze tijd een groeiende groep die zich vermeerdert door vele actieve groepen. Ik
noem ze regressietraditionalisten.
-
Die een band hebben met oude
plekken die de cultussen met de kosmos nog in zich hebben en aantrekken.
Bijvoorbeeld de zonnewende plekken.
Hier in Schirnding is het bijvoorbeeld de zonneberg de Steinberg; de
Basalthugel. Ook een plek ten oosten van Schirnding aan de grens werd daarvoor
gebruikt. (plekcultussisten)
-
Die een band hebben met de natuurwezens die nog heel erg in
de oude traditielijnen kunnen leven en hun eigen feesten hebben op dit soort
dagen. Ik merk het bijvoorbeeld bij m’n huisberg dat ze zeer opgetogen zijn en
gericht op de hoofdbergrituelen die de natuurwezens zelf hebben. (de verborgen eerwezens)
-
combinaties van het voorgaande
In Nederland zijn de zonnemidzomerfeestriten zo rond het jaar
1000 minder en minder gevierd geworden door het volk. De elite in de adel en in
het volk- de wetenden- hebben het nog lang gevierd tot in 1300/1400 met de
Pestperiode als duidelijke grens. Hier in het Fichtelgebirge is door de mensen langer het
collectief beleefd tot in de 13e eeuw en bij de elite tot in de 15e
eeuw toen grote oorlogen de tradities doorbraken. Speciale Plekcultussen en natuurwezens hebben de tradities echter
nooit losgelaten.
Hoe verder te gaan?
Elk heeft zijn eigen weg. De verbinding met de aarde en haar plekken en haar
wezens is mij dierbaar. Ik heb daar geen uitgebreide menselijke riten voor
nodig. Meer een eigen samenzijn met hen. De oriëntering op een ster is ook aan
het veranderen en zelf s de zonnester is aan het veranderen. Ook dat is weer
persoonlijk wat er mee te doen. Zoek je eigen weg en vindt je verslavingen en
onthecht weer en verbindt en onthecht weer etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten