De 12 heilige nachten

Als de zon op haar laagste punt staat is in de westerse tradities een belangrijke periode geweest. Christenen vieren dan hun geboortefeest met kerst. De nachten zijn lang en blijven gedurende de ‘heilige nachten’ ongeveer evenlang. Een periode van stilstand die ook werd gezien als het diepste punt van duisternis in jezelf waaruit je herrijzen kunt als een phoenix; het dierenriemteken van de plaats Glastonbury van een feniks die uit de as herrijst. Een mooie periode om naar binnen te gaan, het oervrouwelijke te beleven van het ongestructureerde en tegelijk ook de grootsheid van de kosmos te ervaren.

Kerst is niet een dag maar een periode met meerdere nachten. In Duitsland spreekt men van Weihnachten, een nachtaanduiding dat duidt op tijd dat de dag begint bij zonsondergang.
De tijd rekende men in nachten, zoals kinderen dat doen: nog zoveel nachtjes slapen
Oorspronkelijk waren de 12 heilige nachten de tijd tussen maanjaar van 12 maanmaanden met totaal 354 dagen en hetzonnejaar -365 dagen; 11 dagen = 12 nachten.
 Eerst de feestperiode van midwinterpunt dat doorsneden wordt en de beleving van de hele periode van 12 maandagen in het licht en dan 12 nachten in het donker. Een verkorte versie van de 12 universele krachten van het universums.
Met midwinter is de planeetgeest het meest wakker in het jaar omdat het bevrucht wordt door het terugkerende licht uit de kosmos. 
In de christelijk tijd omgevormd in de periode tussen 24/25 december, het Kerstfeest en Epifanie op 6 januari. De 12 heilige nachten die je dichter bij de kosmos brengen omdat daar de Christus vandaan komt, van boven.
  Een mooie afsluiting gewenst.

inkeer


terugkeren in het nieuwe jaar


opgestaan uit de ‘dood’