In de loop van de
tijd is de liefde tot het buitenste een ontwikkelingsweg geweest. Grofweg kun
je daarin herkennen de weg van:
- Amor Natura; de
liefde voor het Al
- Amor Dei; de
liefde voor de ene (christelijke) God
- Amor Sui; de
liefde voor het individu, een gevolg van de
Verlichting met haar schaduw van eigenbelang, ons eigen geluk zoeken
- Amor Mundi; liefde voor de menselijke gemeenschappen
wereld.
Alle aspecten
zijn belangrijk en te onderhouden
De Duits-Joods-Amerikaanse filosofe Hannah Arendt
(1906-1975) gebruikte de term Amor Mundi
een paar keer, maar ze heeft het idee nooit grondig uitgewerkt. In zijn
boek met de gelijknamige titel knoopt de Vlaamse essayist Peter Venmans aan bij dat vergeten idee van
Arendt. Een complete theorie van de Amor Mundi is het niet geworden, wel een
reeks filosofische en actuele verkenningen. Hij werkt
het verder en het heeft volgens hem een politieke inhoud.
"Hoe organiseer je het samenleven met verschillende mensen? En het woord
'verschillend' is daarbij cruciaal, want samenleven impliceert diversiteit en
ongelijkheid."
Amor Mundi veronderstelt volgens Venmans dat je je “verhoudt tot de
wereld en dat is niet louter een zaak van gevoelens, maar gaat gepaard met een
rationele, kritische houding. Het eerste oordeel over iets is altijd spontaan,
emotioneel en intuïtief. Het tweede veronderstelt een kritische afstand.
Volgens mij heb je beide nodig om een relevant oordeel te kunnen vellen.”
Bron; Trouw
recensie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten