Vandaag waren we
in Erlangen in de Kinderkliniek. Het plan was dat onze twee jarige dochter aan
haar hartje geopereerd zou worden. Ze was echter te verkouden voor een operatie
nu. Dus dat wordt twee weken later.
In het ziekenhuis
was het een drukte van jawelste. De 1.5 miljoen vluchtelingen in het Duitse
doen ook een groot beroep op de medische wereld en dat zie je ook in deze
kliniek waar schijnbaar culturen elkaar raken en vreemde talen om je heen
ruisen.
Opmerkelijk om
weer eens in de grote stad te zijn en te lopen en de mensen te zien. Het leek als in Plato’s
grot waar massaal naar de wand wordt
gestaard zonder te weten waar de indrukken vandaan komen.
De
verkoopparadijzen zijn de grootste aantrekkers en verleiden het sterkst.
Het meest bedrukkend
waren de koptelefoonmensen die in hun eigen wereld deze wereld doorkruisen. Af
en toe afgeleid door hun handi. In hun eigen wereld blijvend en geen contact
meer met de omgeving; dat wat ons omgeeft en ook werkelijk om ons geeft.
In een café hoor
je de persoonlijkheidsparadijzen maar kwetteren en je mist de aanwezige stilte,
de uitnodigende vraag, het afstand nemen en vooral het liefdevolle onderlinge contact.
Arme mensenwereld waar wil je toch naar
toe reizen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten