Het is toch wat hier in het Beierse
Afgelopen vrijdag was het menskracht verzamelen op de buitenplek
van de Kindergarten waar m’n jongst dochter op zit.
Eenmaal per jaar hebben ouders een soort arbeidsinzet om het
groen te onderhouden. Een 25 tal mensen krioelden over de plek met soms rode koppen, waar veel bomen waren
gekapt. Een loonbedrijf versnipperde met
een immense machine het hout. Het lukte me nog net om het dikke hout uit de
houtmassa te slepen om te hergebruiken.
Loonwerkers houden van massa, en met kettingzagen werken.
Opeens zag ik dat de leider ook m’n geliefde wilgenhutten omzaagde. Ik vroeg de
jonge leidster van de Kindergarten naar de reden: ‘ja Frau Lieb hat das gesagt.’
Nu is dat oudje de kontact persoon van de Lutherse kerk die op soms
ondemocratische wijze van boven stuurt, zonder overleg. En vroeg ik nog: ‘wie zorgt er voor nieuwe
aanplant, voor insecten en andere bestuivers, daar er verschillende oude
fruitbomen de versnipperaar ingingen?’ Geen antwoord.
Zaterdag haalde ik het dikke hout op en een kerkbestuurder
sprak ik er over aan: planten graag! We zullen zien want pro actief denken, is niet
de sterkste kant in dit Beierse Siberien.
En als de groep eenmaal op gang is in de arbeidsinzet is het
niet meer te houden. ‘Rucksichtlos losgehen’ zei m’n vriend, dat past bij de
Duitser. Een geweldige duwkracht, zonder te vragen of het wel past, want er had
ook een mooie wal van hout mee gebmaakt kunnen worden. Maar over ‘CO2 neutrale
kap’ is nog niet in de kop gekomen.
Dus elk maar vragen: en wanneer komen de nieuwe
insectenstruiken, -bomen?
It is a long way en oude programma’s zijn heel sterk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten