Sinds 1991 leeft de filosoof Ton Lemaire (1941) als 'ecologisch vluchteling' uit Nederland
zo zelfvoorzienend mogelijk in de Dordogne. Nu ook een beetje als kluizenaar.
“Wij zijn niet in staat
te kijken naar de donkere kant van ons vooruitgangsgeloof. Dat vond ik toen en
dat vind ik nu nog steeds."
"Die vliegschaamte
ja - daar heb ik van gehoord, ik dacht dat dat in Zweden speelde. Maar in
Nederland? Ik vind het terecht hoor, dat mag best eens gebeuren. Laat mensen
zich maar een beetje schamen, dat kan toch geen kwaad? We zijn de hele wereld
al heel lang aan het plunderen. Maar dat nú pas doordringt wat door pioniers al
vijftig jaar wordt geroepen, ja, dat is tragisch."
'de materiële en
organische wereld waarin mensen talloze millennia hebben gefunctioneerd'. De
stad heeft ons daarvan vervreemd, maar een 'authentieke' wandeling herstelt de
band tussen mens en aarde.
Ton als ideaaltype,
als tegenhanger van onze normale bedrijvigheid, ons gehaast met de auto
enzovoorts. Gewoon met je voeten je weg zoeken in het landschap, eventueel met
een kaart. Optimaal openstaan voor je omgeving. Niet gehaast zijn, niet uit
zijn op prestaties. Je zo min mogelijk laten afleiden door reclame en commercie.
Loskomen van de obsessie met markt, geld en consumptie
Bron: Trouw
Ik herken me in de welhaast fysieke
afkeer van het meer-meer-meer-denken, dat onze aarde volgens deze schrijver
verwoest. De immense groei, groei, groei mentaliteit van geen rekening houden
met iets buiten je. Deze planeet is bezet door dit menselijke wezen met haar
problematiek van meer, meer, meer. Wij zijn onbetrouwbaar geworden voor het
omgevende die juist neutraal en betrouwbaar is, zoals m’n vriend Lantos het
verwoorde.
Ik ben nog geen Ton die groenten,
eieren, honing en eigen hout heeft. Ben begonnen met groente en hout maar het
is hard werken lieve mensen.
Ton Lemaire: Met lichte
tred. De wereld van de wandelaar. Uitgeverij Ambo Anthos. 249 blz. € 22,99,
2019
Hij zorgt voor een gestage
stroom cultuurfilosofische boeken, over vogels bijvoorbeeld ('Op vleugels van
de ziel'), over liefde, over cultuur, over het landschap.
‘Wij
mensen zijn tragische dieren die niet meer beschikken over een vast instinct.
Wij kennen dus niet het geluk van het opgaan in het moment,’ zegt hij, vrij
naar Schopenhauer en Nietzsche. ‘Dieren leven permanent in het nu, zoals dat
tegenwoordig modieus heet, ze zijn dus verveeld noch gedeprimeerd. Wij mensen
blijven altijd reflecteren. Dat zorgt ook voor vooruitgang, we staan open voor
de toekomst en streven naar verandering omdat we nooit tevreden zijn met het
heden.’
Bron:
Vrij Nederland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten