De hartoperatie van Josephiene.

Hart operatiereis van onze jongste bijna tweejarige dochter Josephiene.

Dinsdag 7 juni.; 7.6, de omgekeerde datum van de geboortedag van Josephiene op  6 juli: 6.7.

De maandag reizen we af naar Erlangen, een grote voorstad bij Neurenberg, op ongeveer twee uren reiden afstand.  Een dag van onderzoeken en gesprekken met ondermeer de chirurg en anesthesist. Hele deskundige empatische mensen!  Ik kan de nacht verblijven in een Ronald Mcdonaldhuis. Ouders van te opereren kinderen kunnen  daar relatief goedkoop op loopafstand verblijven.

De volgende dag begon heel vroeg.  Het slapen in een vreemd collectief huis is een opgave om de eeuwenoude belastingen en dolendheid van gestorvene te plaatsen en even te parkeren. Oplossen kun je niet alles. Nadine kon naast J. in een opklapbed slapen. Haar eerste ervaring met infuus in haar kleine armpje was zeer pijnlijk en ook een last.

Rond 6.00 uur ga ik terug in de kliniek om de kleinste te begeleiden op de operatiereis.  Daar was al wat gaande. Ik zie een klein ruimtevaartuig boven ons met drie ruimtemensen van ver. Het zijn twee ‘geestelijke’ broers van m’n dochter en een begeleider die in het ruimtevaartuig blijft.  We hebben wat dat betreft in verschillende dimensies verwanten en bekenden! Het ontroert met steeds diep de onvoorwaardelijke hulp vanuit een andere dimensie. 

De dochter speelt heel opgeruimd in haar bedje maar rond 7.30 uur wordt het ernst. Op naar de operatiekamer. De anesthesist is een lieve man die ons tot het laatst de gelegenheid geeft  op Josephiene te begeleiden. Zacht glijdt ze weg in een diepe ‘slaap’. Ontroerend om haar weg te geven, over te geven aan het aardse operatieteam die zeker vier tot vijf uur werk aan haar hebben!

De twee geestelijke broers begeleiden haar nu en kunnen indien nodig via de handen van de chirurg meesturen. Hoe hoger iemands bewustzijn is hoe makkelijker de geestelijke wereld kan meewerken in deze dimensie.  Even later zie ik ook dat m’n aardse vriend Lantos aan haar zij zit met een vriend erbij. Josephien treedt zeer snel bij het begin van de operatie uit haar lichaam en komt me even bezoeken om me gerust te stellen want het hele gebeuren is aangrijpend voor me.  Ze heeft lang haar en draagt een lang gewaad.

Ik probeer met m’n aandacht de gehele tijd erbij te zijn. M’n taak is het afvoeren van de afvalstromen en licht-aether in te brengen in en bij het lichaampje. 

De twee helpers staan blijvend aan haar voeteneind en de aardse vrienden dicht bij haar lijfje.  Josephiene zelf blijft in de buurt van haar fysieke hoofdje van haar ‘vleeshempt’, ons lichaam dat ons Aarderuimtepak is. Levenloos ligt het ontzielde lijf de zeer deskundige operatie te ondergaan. Rond 8.50 uur merk ik dat het een zware operatie is. De operatie is aan de borstzijde en het borstbeen moet gebroken worden om bij het hart te komen. De thymusklier wordt voor de helft weggesneden en het hartje opengelegd. Een hartlongmachine neemt de hart- en adem-functie over.

Rond 10.30 uur is de operatie van de hartkamer binnenwand afgesloten en de chirurg belt zeer even later dat alles oké is. Zeer attent van hem! Het 1.5 cm grote gat wordt dichtgemaakt met pericard huid.  Normaal is dat deze opening na de geboorte zich vanzelf sluit met een klepje, maar dat is niet gebeurd.

Voor de zeer competente technische hartchirurg heb ik groot respect die dagelijks  één tot twee levens redt.  Ik zie dat het wezen van J. weer in het lijfje gaat als het hartje weer uit zichzelf werkt..  Haar twee verwanten blijven nog de komende dagen bij haar aan het voeteneind ter bescherming en ondersteuning.

Een van de aardse helpers is rond 11.00 uur weer vertrokken.

Rond 11.30  is de borstkas weer dich.t In de operatiekamer checken ze vervolgens of alle functies weer werken . Een van haar verwanten zweeft nu boven haar om het subtiele lichaam te herstellen.

In de tussentijd gaan we naar buiten. Het is een heerlijk zomerse dag. De kliniek ligt in het centrum van Erlangen en grenst aan een oude botanische tuin. Een weldaad om daar te zijn. Het grenst ook aan een slotpark met grote groenpartijen en boom alleen. Een weldaad zo’n natuurlijke omgeving naast een kinderkliniek. Dit is een van de twee kinderklinieken in Beieren waar kinderen tot ongeveer 18 jaar behandeld worden. De kliniek heeft een ‘gute Ruf’.

De stad ligt aan de Regnitz. Een week geleden ben ik in de bovenloop van deze Fichtelgebirge rivier geweest om een menselijke verstoring in een dalletje te herstellen. Niets is zonder reden.

Rond 12.45 kunnen we eindelijk in de intensive care en daar ligt het witte lijfje vol slangen en operatiekleuren van ontsmettingsvloeistoffen.  Geen vrolijk gezicht maar het leeft. Zo liggend lijkt ze sprekend op haar oudere broer. Haar wezen kan nog niet doordringen in de persoonlijkheid buiten, maar het maakt al bewegingen richting deze dimensie.  Liefdevol raken we haar lijfje aan om het te warmen en te voeden.  Een uur later gaan de oogjes even open en is er weer contact.  

Heb verschillende malen telefonisch contact met m’n vriend Lantos. De operatie is zeer geslaagd en nu komt het helingsproces. Volgens hem kan zelfs de thymusklier nog aangroeien.

We blijven tot rond 20,00 uur bij haar bedje in het 'Intensivstation’, waar het vooral niet rustig is. Josephiene houdt meest haar oogjes dicht maar is wel wakker en hier. Het is nu niet een gemakkelijke tijd voor haar in een pijnlijk lijfje. Overal gepiep van de apparatuur en de immer ondersteunende zusters en doctoren. Hier kun je oprecht wat leren wat dienstbaarheid is aan het LEVEN!

En om het met Lantos te zeggen; ‘we zijn allemaal medewerkers’!

Een heel roerende dag voor ons allen. Dank aan Allen.