De tweede dag was
een halve dag op de intensive om vervolgens te verhuizen naar de herstelkamers,
waar maximaal plaats is voor vier patienten.
Haar twee
zielebroers laten Josephiene niet in de steek en zijn steeds bij het hoofdeinde
van het bed. Ze blijven hier tot het
laatste moment. Andere beschermers staan meer bij het hoofd, en natuurlijk wij
samen als ouder in de fysieke wereld.
Josephiene
herstelt wonderwel goed. Elke dag meer slangen van het sensibele lijfje
gehaald.
Vandaag donderdag
nog een kleine operatie waarbij de slangen uit de afvoerende borstruimte
moesten worden verwijderd. Een kleine narcose maakte het mogelijk. Ik moest
snel de hulptroepen inschakelen voor de bewaking daar J. weer uit haar lijf
wilde reizen. Je weet namelijk dan nooit wat er voor in de plaats kan komen. En
de buitensferen waren tamelijk bevuild.
J. is inmiddels
allergisch geworden van elke ingreep door het personeel. Je merkt dat het lichaamsbewustzijn
getraumatiseerd is door de fysieke ingrepen.
Dat kun je geestelijk niet weghalen!
Maar goed
donderdagmiddag alle slangen van het lijfje en wij naar buiten met de
kinderwagen. Ze kan weer zelfstandig lopen en is goed gehumeurd. Hoe is het
mogelijk zou je denken na 48 uur weer op de been.
Zo’n
specialistisch ziekenhuis is een doorgaand operatief ingrijpen gebeuren aan de
lopende band. In de kamer is het een komen en gaan van kinderen met één of de
beide ouders. Een voorbereiding voor de
operatie of in de nazorg. Je merkt dan
dat er veel aangeboren afwijkingen bij het hart kunnen voorkomen.
Zoals het er nu
naar uit ziet kunnen we a.s. maandag naar huis als er geen complicaties
optreden.
Gezegend zij zijn
die J. nabij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten