Een stad met vele verwoestingen en net
zoveel momenten van wederopstanding.
Afgelopen zaterdag 27 maart 2019 met een ware vriend Lantos, naar
Dresden gereden. Een stad die na de verwoestende bombardementen van Engeland en
de V.S. in de nadagen van de 2e
W.O. op 13 en 14 januari uit de as is herrezen.
En een stad onlosmakelijk verbonden met een grote rivier, de Elbe,
die nu stroomt tussen de beide stadsdelen, de oude linkerzijde en de jongere
rechterzijde.
Het was mooi om deze geïncarneerde
Zuid Franse tempelridder en graalverdediger graaf Raymond VI van
Toulouse (1) te volgen en te zien hoe zijn werkwijze was.
Gedreven door een levende verbinding met de stadsengel wist hij
het oorspronkelijke oer punt in de oude binnenstad intuïtief snel te vinden om
daar zijn doorstroomwerk te doen. Subtiel werk dat hij ook deed in steden als
Parijs, London en op verschillende oude stadsplekken in Nederland.
Vaak zijn de bekende hoofdkerken niet de oude oer plekken, die hij
meer vindt in nabijgelegen minder bekende rituele plekken, waar vaak ook
kerkjes of andere monumenten op gebouwd zijn.
De bekende recent gerenoveerde
Frauenkiche(2) in Dresden was niet het oude oer punt, maar de Kruiskerk, samen met de Dom van Meissen, die nu de kerkzetel is van
de bisschop van de Lutherse kerk.
Met meer dan 3000 zitplaatsen is
het de grootste kerk in Saksen. De kerk die oorspronkelijk gewijd is aan
Nikolaas werd vernoemd naar een relikwie van het kruis van Christus dat in 1234
hier werd bewaard en de kerk haar naam gaf „Kirche zum Heiligen Kreuz“.
In de kerk herkende m’n vriend de ‘12 zuilen van Apollo’, waarvan
de oorspronkelijke kolossale zandstenen fundamenten nog zichtbaar zijn.
Een oud instroompunt van kosmische energie waar vele hindernissen
in de ondergrond en bovengrond zaten.
Gedurende ons bezoek nam ik waar dat
de subtiele afval laag in de stad via de kerkplaats in de aarde wegstroomde en
ging de instroom weer tijdelijk doorwerken.
Volgens mijn vriend is hier de
verticale lijn de opstandingskracht, (bewustheid) en horizontaal de vernietigingskracht,
(onbewustheid). Christus hangt aan het kruis maar het lijkt ook op een Tau
teken. (Bescherming en genezing).
Vervolgens ging de beweging naar de andere zijde van de stad, Inneren Neustadt, de yangzijde waar de
stadsengel hem bracht bij Dreikönigskirche (3). Een modern gebruik in toren en schip met een
kerk in het koorgedeelte. Een in- en uitstroompunt tref je aan in het koor
vanuit de eerder gemelde Kreuzkirche,
die onder de Elbe doorstroomt en een doorgaande beweging vormt al of niet in
een lemniscaat.
Onder het orgel is recent
een bekend Renaissance kunstwerk uit 1534 aangebracht voorstellende de
dodendans, bestaande uit 27 figuren: 24 figuren en drie doodsgestalten. Het kunstwerk
komt oorspronkelijk uit de het Georgtoren, de oorspronkelijk oude stadspoort
naar de Elbe die door brand in begin 18e eeuw werd verwijderd.
Een opmerkelijke ontmoeting vond plaats na het
gebeuren in de Nieuwstad toen een vrouw hem enthousiast aansprak en hem
verwisselde met een andere persoonlijkheid. We spraken er later nog over en
hier was mogelijk sprake van een kracht die zich plots manifesteerde in een
afleiding. Een gegeven dat m’n vriend meer heeft op krachtplaatsen.
We lieten ons overigens nu niet afleiden door de
toeristen en het materiele in de stad. De toeristen, die hun begeleiders met
hun vlaggetjes, rondkijkend en aangesloten op het ‘spraaknet’ via een
koptelefoon gedwee volgden. Een moderne dwazenrij.
Ongelooflijk is het leed op deze kerkplaatsen die vele
malen herbouwd zijn na oorlog, brand en bombardement. Een stad die vele malen
de vernietigingskrachten van religie en oorlog heeft gekend en wederom door
veel inzet, maar ook met financiële ondersteuning van Engels- en Amerikaans geld dit weer te boven kwam. De bezochte kerken
zijn nu in gebruik door de Lutherse kerk.
De rivier de Elbe is groots maar nu klein door het
lage debiet. In 2002 vond hier de Jahrhunderdvloed (zomervloed) plaats, waarbij
grote delen van de stad overstroomden.
Niet een verwoesting maar wel veel leed waar de stad
weer uit is opgestaan.
De rivier die uitmondt in de Noordzee is ook aangesloten
om de mij zeer bekende twee rivieren in het Fichtelgebirge, de noordelijke de
Saale en de oostelijke de Eger met de Roslau.
Tijdens de rondgang door de stad kwam ik geen vluchtelingen
tegen of anders dan autochtone mensen. Opmerkelijk daar Dresden een stad is
waar de weerstand tegen vluchtelingen uit andere culturen een kenmerk is door
de beweging Pigida en AfD.
Net of de oude cultuur binnenstad door hen gemeden
wordt.
Overigens is de uitwerking van dit bezoek niet
blijvend maar wel een impuls van de oude subtiele stromen die de stad ooit
kenmerkten. In het verleden was subtiele energetische reiniging van een stad of
gebouw een continue (nood)zaak, die nu niet meer vast te houden is.
Dit was een mooie kennismaking met een gereïncarneerd
energeticus met zijn eigen weg, geleerde traditie en wezenskracht. Al werkende
herken je ook je eigen programma’s en uiterlijk-Heden en relatie met de twee
Oerkrachten: vernietiging die in deze tijd de overhand heeft, en de
wederopstanding die zich door oer herinnering en overgave niet laat afleiden.
En zijn les ook om te leren van de uitspraak die op een
camper stond die hij voorbij raasde:
Ich habe keine Zeit um
mich zu beeilen
russischer Komponist
* 17.06.1882, † 06.04.1971
Dick van den Dool, 30 April 2019.
1.Raymond (1156 – 1222) was een verlicht
doch eenvoudige man. Hij ging vaak gekleed in een simpele wollen kleed. Hij
hield van de jacht maar nog meer van het hofleven. Aan zijn hof waren de beste
Toulouse minstrelen en jongleurs. Zo was de
bekende troubadour Bernard de Ventadour jarenlang zijn gast. Ook op filosofisch en godsdienstig
gebied nodigde hij verschillende gasten uit. Toulouse, waar Raymond zijn
belangrijkste kasteel had, was in die tijd het culturele centrum van de Languedoc
en was ook in religieus opzicht erg tolerant, waarvan met name de Katharen
profiteerden. In 1204 zond paus Innocentius III drie legaten om te prediken tegen de Katharen en om Raymond
Vl ertoe over te halen de Katharen niet meer te beschermen. Raymond weigerde
dit en werd in 1207 geëxcommuniceerd. Op 14 januari 1208 werd de pauselijke legaat Pierre de Castelnau, na een onderhoud met Raymond VI, vermoord bij het oversteken van
de Rhône. Innocentius ontnam
hem hierop zijn bezittingen. Op 18 juni 1209 deed Raymond openbare boetedoening voor de kerk van St.
Gilles waarna de Paus zijn excommunicatie ophief.
Raymond zag zich gedwongen mee te doen aan de
Albigenzische Kruistocht tegen de katharen onder leiding van Simon IV van Montfort. Na het Bloedbad van Béziers en het beleg en de verovering van Carcassonne begon hij in
te zien, dat het Simon niet alleen om de strijd tegen de katharen te doen was.
Montfort was ook bezig aan een veroveringsoorlog en de tijdens de kruistocht in bezit
genomen landgoederen vielen hem toe.
Raymond staakte de vijandigheden tegen de katharen
en stapte uit de kruistocht. Dit leverde hem een tweede excommunicatie op.
Ondertussen verzamelde hij troepen en nam diplomatieke stappen tegen Simon IV
van Montfort. Maar nadat hij uit Rome terugkwam, waar hij bij paus Innocentius III had
geprobeerd zich vrij te pleiten van de moord op Pierre de Castelnau, vond hij
zijn landerijen geplunderd door Montfort terug. In 1212 waren alleen Toulouse en Montauban nog in zijn bezit. In 1213 kwam zijn zwager, Peter II van Aragón, om in de Slag bij Muret.
Tijdens het beleg van Toulouse door de troepen van
Montfort in 1215 kon Raymond
weinig meer dan onderhandelen met de pauselijke legaat. De uitkomst was dat hij
in ballingschap zou gaan in Engeland en Toulouse zou opgeven. Montfort nam Toulouse
in en werd op het Vierde Lateraans
Concilie (1215) officieel uitgeroepen tot de nieuwe
graaf van Toulouse.
Vanuit Aragón hervatte Raymond de strijd en nam in 1217 weer Toulouse in. Hij wist de stad succesvol te verdedigen
tegen de troepen van Montfort. Tijdens die strijd stierf Simon IV van Montfort
door een kogel uit een slinger. Tot zijn dood in 1222 heeft Raymond vrijwel
alle tijdens de Albigenzer kruistocht verloren gebieden heroverd. (bron Wiki)
2.
Al
in de 11e eeuw werd op de plaats van de huidige Frauenkirche een kleine
romaanse kerk gebouwd. Vermoedelijk was deze de oudste kerk van Dresden. Deze
kerk werd gewijd aan de Maagd Maria en werd later Onze Lieve Vrouw genoemd. In
de Middeleeuwen werd deze kerk meermaals omgebouwd.
3.
De
eerste kerk wordt vermoed uit 1404 en vernoemd naar het altaarbeeld de heilige
drie koningen.
Op
Michaelsdag in 1739 werd een nieuwe kerk ingewijd met het barokaltaar .
Deze
kerk is opmerkelijk genoeg niet gericht op het oosten, wat gebeurde op instigatie
van Augustus der Sterke en tegen de wil van de voormalige
kerkenraad. De koning wilde het portaal van de kerk naar de boulevard, die
een koor in het oosten van de kerk in de weg stond. Interessant is dat het
Patrocinium niet op het altaar wordt afgebeeld, maar hier is de gelijkenis van
de wijze en dwaze maagden (Matt.25, 1-13), die uitzonderlijk zelden als het
hoofdaltaarstuk wordt gezien. De afbeelding van de Magi aan wie de kerk is
toegewijd bevindt zich boven het portaal van de buitenste toren. Hier zijn
de vier evangelisten.
