Als je naar oude cultusplaatsen gaat heb je ondermeer te maken met verschillende cultuurfasen dat een plek is gebruikt.
Een bekend verschijnsel is dat christelijke cultus plekken gebouwd werden op voor christelijke plekken. Het oude werd dan vervloekt, soms aspecten ingebouwd en energetische structuren veranderd.
In het Fichtelgebirge een gebied van overheersend graniet tref je prachtige steenstructuren aan. Daar tref ik een veelvoud van oud cultuurgebruik aan die soms moeilijk zijn te dateren en interessante inzichten geven
Een voorbeeld.
29 juni jl.
Een rotspartij die ik onderzoek heeft een hoge en een lage kant. De lage kant werd in de matriarchale tijd geëerd met aardslangen riten. en de hoge kant gelaten. Toen de Kelten kwamen eerden ze de hoge kant (zie foto) en lieten de lage kant. Hogerop zochten ze de drakenplekken op.
Kom nu weer bij de slang kopsteen. En hoor: je hebt ons heiligdom gered. Het zijn de kleine mensjes die me verwelkomen van ongeveer 30 cm hoog. Ze zijn door verminderde aandacht gekrompen van 1 m in de stof tot één derde van hun hoogte. De elfmensen zeggen ook: je hebt hier tweemaal gewoond: eenmaal als mens en éénmaal als wezen. Je zat in de stenen heel lang geleden. Vandaar dat je zo van stenen houdt. Als mens was je één van ons. De steenvrouwen die als mens in de natuur voor de stenen zorgen. Een kleine vrouwengroep net voor de Kelten inval. Ze hebben ons fysiek gedood, ook jij en we zijn gebleven in de steen net als jij.
De plek als eeuwig archief!
Een verschijnsel dat de ziel na de dood ter plaatse wil blijven is een heel oude Mindset en praktische voor de steeds kort levende mensheid. Zo kon de opgebouwde ervaring aan toekomstige gebruikers ‘via de geest’ subtiel worden doorgegeven.
Op 26 juni jl. noteerde ik op dezelfde plek:
Ik zie er een afsluiting laag die de uitstraling vanuit de aarde blokkeert. Ontstaan zo 2/300 BC.
Het is de Schaduw van de Kelten. Een agressief volk dat het matriarchaat verdreven heeft. Hadden mannelijke leiders en hier waren lokaal vrouwelijke leiders. De grote overgang en is een trauma zone. Ze gebruikten de heiligdommen ook anders, hun eigen goden die ze meenamen en drukte ons weg. Daar ontstond een subtiele grenslaag net als in de geologie bij grote geologische veranderingen. Nu de mannelijke patriarchale tijd en de vrouwen gingen onderhuids, onderdrukking. Die grenslaag is een onbewuste laag, wij werden niet meer herkend. Waren hier verschillende Keltische stammen op doorreis die hier cultusplekken zoeken, o.a. Schneeberg.
Ik realiseer me dat deze info opkomt en ik mogelijk die breukfase heb meegemaakt aan de matriarchale zijde.
De berggeest geeft aan; die laag heeft zijn tijd gehad, mag weg. Een breuklijn.
Een Keltische druïde in de sferen verschijnt: wij hebben de oude plekken weer opnieuw ingewijd in ons geloof en het oude afgesloten. We luisterden niet zo goed naar de oude sferen, dat had afgedaan.
Subtiele lokaliteiten informatie komt nooit chronologisch is mijn ervaring. Steeds komen er fragmenten schijnbaar ongeordend maar naar enige bezoeken krijg je meestal een bepaald overzicht. En de opgedane ervaringen zijn ook zeer persoonlijk en ziele herinneringen!
Later hebben de christenen de oude cultusplaatsen over het algemeen en systematisch vervloekt om bezoek te voorkomen en de mensen naar hun cultus gebouwen te laten gaan.
Er is niets nieuws onder de zon. Een komen, verdrijven en gaan van het één en het andere en men doet weer zijn eigen ding van elders.
Nu worden de bergen gebruikt voor de moderne tijdsreligie: toerisme met al haar verschijningsvormen van cultusvormen: restaurant als ontmoetingsplek om het lichaam en de emotie te stillen, een uitzichttoren om de verte te eren, paden om het lichaam te ‘heiligen’ met fiets, de benenren. Informatiepanelen van de hoofdleer van de materiele wetenschap met een zeer beperkte blik, mindsetting etc.
Wanneer is er een meer op de lokaliteit en haar verleden afgestemde gang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten