Mooie plek met harde op-offergeschiedenis; Luisenburg

Het Fichtelgebirge heeft een markant Felsenlabyrinth, dat zijn naam dankt aan Goethe, die hier veel heeft rondgereisd.

De plek is Europa’ s grootste grote stenen paradijs. Ontstaan door miljoenen jaren processen van veranderingsprocessen van gestold magma tot graniet . Het is nu ook Duitslands oudste openlucht theater en een bekend toeristisch gebied waar jaarlijks 80.000 mensen langs komen.

Voor krachtplaats geïnteresseerden een mooie plek om eens te bezoeken en bij voorkeur buiten de bezoektijden.

Voor mij is het een plek waar ik in voorchristelijke tijd een ‘heiligdom beheerder ben geweest. Je begeleide andere ‘druïden’ van elders met hun persoonlijk proces door ze bij bepaalde plekken te brengen. Daar was ook een plek waar mensen geofferd werden, wat tot je taken behoorde.

Heb mezelf eertijds ook geofferd  door omgekeerd aan een boom te hangen met midwinter, omgekeerd kruisstand, dat ik niet overleefde.  Vandaar dat ik daar nu terug moest komen om m’n ziel deel terug te halen.

Pijniging, afzien en jezelf offeranderen, pasten in de oude tijd bij de mannelijke inwijdingen.  

Denk aan de bedevaarten en op bepaalde plekken jezelf tot bloedens slaan. Of Tibetanen die met grote stenen een berg opklimmen. Of Noord-Amerikaanse indianen riten  die drie dagen en drie nachten aan een paal hingen in de felle zon om zo te zien wat sterker is. Of dat mannen een buffel schedel op de rug hingen en met een haak aan de rug ronddraaiden aan een paal.  In India kende men dit ook door zich aan het vel aan te hechten en rond gedraaid te worden aan een paal. Paal-pijnriten had je ook in de noordelijke Europese riten waar je palen tekeningen ziet op  rotstekeningen.

Of wat te denken van al die mensen hart offers bij de Azteken aan hun oorlogsgod Bella. Je wordt er nu niet meer goed van.

Waarom dat alles in die harde mannelijke inwijdingen tradities? Om over de pijngrens, het afzien, de beproeving in het goddelijke te komen?  Of een visioen te krijgen een inwijding in het hogere.?!

Het waren ook offeringen van jezelf net als het offeren van je eerste zoon  en mooie meisjes die vrijwillig van rotsen afsprongen bij ‘heiligdommen’.

Offer riten met mensen vinden helaas nog steeds plaats in elitaire Europese magische riten en in de binnenlanden van verre landen, zoals Peru en Indië. M’n vriend kan daar nare voorbeelden van vertellen dat hij in Peru heeft gehoord.

Voor de huidige mens is dit pijnlijke offeren niet meer voor te stellen. Deze vreemde wrede cultussen, maar voor de oude mens wel degelijk nastrevenswaardig. Een andere tijdsgeest, andere belichaming en (op)offering.

Nadeel van al dat geoffer, de keerzijde,  is dat een plek afhankelijk wordt van die menselijke daden en steeds meer vraagt. Als het offeren dan afgelopen is  wordt het ‘offerwezen’ boos, dat je bij bepaalde oude heiligdommen wel tegenkomt in de sferen. Dat vraagt een aparte be/afhandeling. Offeren maakt namelijk wezens afhankelijk en past niet in de trend van deze tijd; vrije beschikking en minder tot geen lichamelijke offerandenpijn.

Met dank aan m’n vriend