De ontkrachting van het Aardse natuurlijke evenwicht tussen zon en maan
vindt in onze westerse cultuur plaats op verschillende wijzen.
In de matriarchale Europese cultuur kenden men een jaar van 13 manen met
vijf dagen aan het eind van het zonnejaar waarin de goden verdwenen waren en de
mens niets kon doen en nuchter blijven. De Maya’s hanteren nog deze natuurlijke
cyclus.
De hantering van een zonnejaar van 12 maanden/manen is stevig Romeins vastgelegd in het Europese en later planetair (Rome
elite: Julius Caesar en later de katholieke kerk).
De voorlaatste gedaante van de Romeinse kalender was de juliaanse
kalender (van -45 tot 1582); deze door Julius Caesar ingevoerde
kalender die door het concilie van
Nicaea werd aanvaard als officiële kalender van de kerk, was
gebaseerd op een jaar van 365,25 dagen met een schrikkeldag iedere vier
jaar. Het zonnejaar
is echter iets korter.
Op den duur ging daardoor de Juliaanse kalender steeds
meer achterlopen (er zat meer tijd in het kalenderjaar dan de zon nodig had
tussen twee lentenachteveningen:
zo viel de lentenachtevening rond het jaar 1500 op 11 maart). Daarom werd deze
door de rooms-katholieke
Kerk in 1582
door de gregoriaanse
kalender (onze huidige kalender) vervangen. De tien dagen
achterstand werden ingelopen door op donderdag 4 oktober 1582, vrijdag 15
oktober te laten volgen.
Door de verschillende politieke en godsdienstige
omstandigheden in de verschillende landen van Europa werd deze kalender niet
overal in Europa onmiddellijk aanvaard, in Rusland zelfs pas na de Oktoberrevolutie van 1917. In de orthodoxe kerken heeft de
vervanging ook nu nog niet plaatsgevonden. Wereldwijd bestaan verschillende
kalendersystemen maar de gregoriaanse kalender wordt door velen als de
universele standaard gezien.
(Wiki)
Verandering in polariteiten tref je ook aan bij energiepunten op aarde.
Onlangs trof ik dat aan in Waldsassen waar het zon en maanpunt in de tijd
omdraaiden. Ook werden in de christelijke tijd de subtiele elementen in het
landschap uit elkaar getrokken i.p.v. dicht bij de polariteitspunten en een
gevolg zijn van het nieuwe denksysteem.
Soms koos de elite ook voor de
omkering in de taal. In de Germaanse cultuurtaal van het Duits werd het ‘der
Mond’ (mannelijk) en‘die Sonne’ (vrouwelijk).
M’n vriend vindt dit een
ontkrachting van de oorspronkelijke natuurlijke orde en neemt waar dat
de grote Natuur reageert met een vloek waar alle mensen last van hebben. Grote
Natuurvloeken zijn anders dan mensen vloeken . Je kunt in je systeem deze vloek
eens onderzoeken wat dat met je doet.
De eenzijdige polariteit van ‘verzonning’ (veryanging) is in de westerse
cultuur nog steeds dominant en de veryinning/’vermaning’ zeer klein. Letterlijk
branden we op!
Een juist evenwicht tussen beide polen van zon en maan is wenselijk met ook het weten dat in de zon de maan is en
in de maan de zon.
Breng zon
en maan in de uiterlijke hoedanigheden en uitwerking in de natuur in je
levensplan
En realiseer
je dat beide polen ook in je zitten
En dat je
een overstijgend aspect hebt en bent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten