Geomantisch onderzoek
doen naar een bepaalde oude menselijke vestigingsplaats biedt veel
perspectieven. Zo was ik de afgelopen week bezig met de plaats Waldsassen in
Noord Beieren. Een stadje met een cisterciënzer abdij die teruggaat tot de 12e
eeuw.
Een onderzoek
langs afgronden van de historie van vroeg katholiek fakenieuws over de
stichtingswijze van het klooster en de herstory van kritische geesten die
achter de geschiedenis kijken met eigen onderzoek in de subtiliteit. Immers het
landschap met haar subtiele bewoningen kan veel vertellen over de werkelijkheid
achter de werkelijkheid.
Het begon met de
naam van Waldsassen dat zijn naam dankt
aan ‘Wald-Saksen’. In de negende eeuw toen Karel de Grote een groot Frankisch christenrijk
wilde vestigden kwam hij geduchte tegenstanders tegen, ondermeer het volk van
de Saksen. Dat volk heeft hij genadeloos geknecht en zo heeft dat hem de bijnaam
gegeven: Saksen slachter. Zo heeft hij grote groepen Saksenstammen gedeporteerd
ondermeer een groep naar dit „silvia
nortica“ gebied in het Oer gebied van de
Slaven. Een verdeel en heers politiek van
grote potentaten om een gebied te destabiliseren door een stam te
ontwortelen en te vestigen in een grensgebied dat zo ook gedestabiliseerd
wordt. Schuiven met volkeren deden ook de Inca’s, de Gothen en laats het NS
regime in Duitsland die gelukkig niet al zijn plannen kon realiseren. De
Nederlanders zouden bijvoorbeeld naar Polen worden gedeporteerd als buffer
tegen de Slaven daar we te westelijk –Engels- georiënteerd waren.
Kloosters werden
in de 12e eeuw ook door de machthebbers in gebieden geplant om ze te
stabiliseren, te kerstenen, te be-regeren.
Nog steeds trekt
zo’n kloosterplek de mensen als religieuzen en toeristen, omdat het wat te bieden
heeft; maar wat!?
Het klooster in Waldsassen
werd één van de meest rijke en in aanzien zijnde in Noord-Beieren. En als je er
nu komt zie je haar Barokke pracht ten ultima. Doch achter deze uiterlijke
prachtschijn schuilt een gezicht dat
minder aantrekkelijk is; de riten van Pasen, het lijden en schuld, de slotfase
van de katholieke kerkfase. De kerk laat
hier haar kerkelijke doden in pronk zien en eert ze zowaar officieel. Zo zag ik laatst dat een nieuwe Schier monnik
van zijn oude Sion-klooster een schedel van een abt had meegenomen en in zijn
kamer bewaarde. Oud religieus gedrag dat niet meer past in de modern tijd.
In het landschap
van het rustieke dal van het stadje Walsassen is een dodenweg waar de doden
richting abdij lopen in hun eeuwige carrousel. De abdijplek omgeven door een
muur voelt unheimisch aan met een veld van dor –energie; daar wordt je koud van
en voedt niet met od kracht.
“Christenen
hebben het landschap behoorlijk verpest en naar hun hand gezet. Eerst was dit
een heel mooi dal met mooie energiepunten; heilig water dat omhoog komt. In het
centrum van Waldsassen was een water heiligdom met een vast punt, dat zichzelf
bevruchtte.
Wijs mensen
op de ontwikkeling; alles is veranderd. Ik was eerst heel dicht bij de mensen,
nu minder en leef afgescheiden””
Landschapsdeva
In archetypische
zin is het een plek van sterke uit elkaar getrokken polariteiten en
vasthoudendheid van het oude, dat in de tijd heeft geleid tot een groot
bewustzijnsverlies. De polariteiten
hebben in de afgelopen 6000 jaar geleid tot meer dan 13 momenten van veel
strijd en dood. De grote demonen vragen zo in de tijd hun offers en hier is het
Sorath, de demon die Rudolf Steiner niet kon weerstaan en zo nog steeds
doorgeeft aan zijn volgelingen.
Dat is de schaduw
van de archetypische plek, demonisch in de ondergrond van de nederwereld, die
niet bestreden hoeft te worden, alleen aanschouwd.
Bij subtiel onderzoek
zie je dat de polariteiten ook uit elkaar getrokken zijn in het landschap, voedend en onttrekkend. De oude harmoniserende kwaliteiten leven daar
verder op goede plekken die in deze
micro kosmos van het omliggende
landschap voortleven buiten het oude centrum; juiste luchtkwaliteit met grote
luchtwezens, open aarde met heiligdom kabouters en draken en mystieke
beschermende wezens, een bevruchtende vuurplek op het middelpunt tussen het zon- en maanpunt,
met dynamisch vuur dat de innerlijke vruchtbaarheid stimuleert en de innerlijke
slang dynamiseert. En water, de zwarte slang met zwart aether doorkruist het
minder harmonische centrum van tegenkrachten, het leerveld van deze tijd dat
herkent mag worden en niet opgelost om een eigen verhouding daarmee te zoeken.
Ik deel het met
degenen die het toekomt en verder mee kunnen werken.
Was eens
een heel mooie sfeer in Waldsassen totdat ,mensen zich gingen afwenden vanwege
het boek. Laat je inspireren door de natuur!
Een komen
en gaan van volkeren; strijd, magie met weinig inzicht…in de tijd richtte
het bewustzijn zich sterk op
materialiteit en steeds minder op spiritualiteit. Door de strijd blijft men in pioniersfase en
komt men niet tot hoogste ontwikkeling.
(grote sylf)
Een intrigerend
leerplek met veel alchemie in het landschap. Zo was George Angelus daar abt van
1494 – 1512 en stond bekend als een grote alchemistische adept, die volgens een
bron meer dan 300 kerken heeft gebouwd.
De plek is voor
mij heel boeiend en een interessant leerveld met verder onderzoek naar de
heilige stenen in de aarde, de mengwezens die het gebeid beschermen en de
ogenschijnlijke negativiteit om je te sterken. Gelukkig zijn de plekken waar de beide polen
samenleven; waar de zon in de maan is en de maan in de zon.
Met dank aan alle bronnen!!
“Dit is nu
onze nederzetting. Hier wonen we een 500 jaar nadat we verdreven zijn uit
Waldsassen. De monniken konden niet met
ons omgaan. Hun geloof staat dat niet toe.
(vml. heiligdom kabouters in een dal met een oud geoglief van een nu
slapende liggende watergodin)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten