eigen kabouter ervaring in Lascuax in 2004

 21.  Sacrale oer kabouters in de grot van Lascaux

 

zondag 25.7.2004. 

Ben op werkbezoek in de Zuid Franse streek Périgord  bij de stad  Montignac, die zijn bekendheid pas kreeg in het begin van de 20ste eeuw. Twee jongens vonden de prachtig beschilderde grot van Lascaux. Toeristen hebben de grot in korte tijd platgelopen, waardoor de prehistorische schilderingen zijn aangetast. Inmiddels is een tweede grot geheel kunstmatig grot nagebouwd waarin nu de ‘natuurgetrouw’ schilderingen zijn te bewonderen.

Maar waar is de echte grot, vraag ik me af? Na enig zoeken ligt bergopwaarts de hermetische afgegrendelde oorspronkelijk grot. Kabouter roepen.  Deze oorspronkelijke wezens  die bij de grot hoorden, zijn dolen thuisloos rond in het tamme kastanje bos. Ze zijn heel donkerharig, zo’n 50 cm lang en schichtig met felle ogen. Deze acht wezentjes hebben nog de taal van de Cromagnonmens; de innerlijke taal met beelden. Ze wijzen naar de grot waar een heel groot wezen de hele grot bezet houdt! Net een wild oermens dat zijn territorium aan het beschermen is. Hij is heel boos op de mensen die zijn heiligdom hebben betreden. Een soort sjamaan Cromagnonmens. Als ik hem vraag wat er gebeurd is, vraagt hij of ik alle beelden die mensen daar hebben achtergelaten wil weghalen.  Onze mentale beelden, de projektie beelden die wij zenden als we iets bekijken. Onze innerlijke wereld reageert namelijk op de schilderingen en kan daarin zelf blijven hangen en legt dan niet echt contact met wat het beeld zelf te vertellen heeft. De oude mens kon zich dus nog niet tegen deze reactie verweren, zoals wij dat nu wel kunnen herkennen. Bouwmeesters en energetici hebben op  menige kerk en buitenplaats afweerdieren geplaatst om bijvoorbeeld mensenblikken buiten te houden.

Als de menselijke beelden de grot verlaten, wordt het boze oerwezen kleiner en kleiner. Het kleine groepje dwergen wijst naar me of ze weer terug mogen. ‘Ja, ga maar weer eens kijken.’ Het andere wezen ligt nu gewoon te slapen. “We zijn weer terug, we zijn weer terug” roepen ze luidt.

 

De tekeningen spreken een eigen taal en zijn bedoeld om onbevangen te  ontvangen zonder filter.  De makers hebben ze belevendigd en de kabouters raken ze nu weer aan met hun aandacht en wisselen liefdevol met ze ermee.

De plek lijkt voor me een soort baarmoeder van de godin en ik vraag ze of ze deze plek weer wil reinigen voor de wezens die daar van nature thuishoren. Ze lijkt me een zittende godin die onder tegen de aarde rust met het hoofd in de aarde. Haar vagina is de grot .  Daar kon ze bevrucht worden door de mannelijke god die indaalde en op deze heilige plek ging zitten. (zie ill.)

Nu is deze ‘omgekeerde’ godin wat dieper de aarde ingetrokken.

Dit was dus een vruchtbaarheidsplek, gaat door me heen. Dan komt een van de kabouters naar me toe en geeft me een zwarte ring die ik om mijn rechterarm moet doen, een shapeshifter om in een andere oude vorm te komen. Mijn cadeau voor hen is de vraag aan het geheel dat de menselijke projecties buiten worden gelaten en dat mensen echt geïnteresseerd mogen zijn in de bedoelingen van onze verre voorouders. Dat er vooral aandacht is voor wat is in deze oer bibliotheek.

 

Voor hen was dit een hele heilige plek. Een bevruchtingsplek van moeder Aarde en Vader, beneden met boven. Oude wezens die hoorden bij deze plek komen nu weer wat terug   om te kijken wat er aan de hand is en gaan zelfs de grot  weer vin. De kabouters hebben hun intrek genomen in de diepste holte achter de Stieren gallerij.

 

Ik wil wel nog graag wat met ze uitwisselen. “Wij zijn grotkabouters, en horen thuis in de tijd dat de mensen hier waren zo’n 150.000 jaar geleden. Deze grot is veel ouder dan mensen denken en  mensen hebben het veel langer gebruik dan jullie aannemen. De schilderingen zijn namelijk uit een veel latere periode. Aanvankelijk durfden mensen er niets aan te brengen wat pas zo’n 30-40.000 jaar geleden gebeurde. Dit is een zogenaamd stamheiligdom van een groot gebied die gebruikt werd door een jagersstam.” Ik spreek nu met de kaboutersjamaan die met zijn collega’s deze grot beheren. Wat ze precies doen wordt me niet duidelijk,  doch het heeft met de aarde-mysteries te maken. “De aarde is heilig, de moeder is heilig, alles wat baart is heilig. Hier werden kinderen geboren, de nieuwe mens, en hier daalden de zielen uit de aarde in een nieuw mens. In het voorjaar is hier de bevruchting en de geboorte met midwinter, waarna het kind in de grot werd gewijd door de aardegodin.”

De oerman slaapt nu, een priester uit de oude tijd die deze plek op zijn wijze bewaakt. Hun bewustzijnsontwikkeling was heel erg verbonden met de aarde. Ze bewaarden ook het bewustzijn van de aarde op hun manier

 

In Zuid-Frankrijk zijn nu zeker zo’n 300 grotten bekend met  oermenstekeningen. Zij schilderen hun totemdieren: oeros, paard, hert en steenbok, waar ze hun identiteit aan ontleenden. Dieren hebben ook bewustzijn sferen waar de oermens eens van leerde.

 

Deze kabouters behoren tot een van de oudste rassen in Europa. In dit gebied leven er meer in nog verborgen grotten, m.n. in de rituele grotten. Het zijn sacrale aardekabouters van een heel oud ras met een heel hoog donker ether gehalte; het oer duister, zoals ze dat  zelf noemen.

“Luister naar het oer-, oer duister van de aarde, heel diep, diepe stilte is dat”, is hun advies. Deze aardekabouters leggen weer contact met hun soortgenoten, dieper in de aarde, waar nog meer zwarte kabouters voortleven die de oeroergodin aanbidden.

@ Dick van den Dool