Oude meesters hebben iets archaisch en rotsvast. Zo houd ik van Paracelsus die als lijfspreuk had: Alterius non sit, qui suus esse potest
: Wie zijn eigen meester kan zijn, moet niet afhankelijk zijn van een ander.
Nog meer herken ik me in zijn vertaalde uitspraak door Lisette Thoofd:
Rust is aangenamer van onrust
maar onrust is nuttiger dan rust
Daarom moeten er kwellingen en onrust zijn
(wie kent trouwens de latijnse tekst met de juiste vertaling?)
(wie kent trouwens de latijnse tekst met de juiste vertaling?)
De Donkere duisternisnacht, het persoonlijke golgotha, kwellingen en onrust hebben een functie omdat ze louteren en sterker maken en je weer herverbinden met wat werkelijk Is. Een mens zonder kruis is met recht een zielig iemand in de oude mensontwikkelingsvizie. Doch mogelijk is het nu anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten