Rune-Ubüngsplatz

In een uithoekje van m’n hellingbos ligt een kleine oude steengroeve.  Een plek waar ik graag naar toe ga om contact te leggen met de Grote Natuur. Een vriend van mij herkende deze plaats als Rune-Ubüngsplatz; een plek waar de oorspronkelijke bevolking oefeningen deed met de runen. De woudbewoners in centraal Europa ontleenden veel kennis van de bomen en takvormen werden de basis van een rituele taal; de runen.

Vandaag eens wat nader onderzoek gedaan op deze plek.  De volgende feiten komen boven.  Eind 11^e eeuw werd hier een steengroeve gemaakt op last van de lokale adel – de Herrn von Schirnding-  om daar een rituele plek te maken.  De plek is op de zuidhelling en je kijkt dan als het ware naar de heilige noordrichting van het aardmagnetische noorden en de noordpoolster. De natuurstenen werden gebruikt voor het nieuw te bouwen locale waterslot.  Tot eind 19^e eeuw was de toren nog bestaand en maakte onderdeel uit van de romaanse slotkerk, die gewijd was aan St. Georg, de drakendoder. De lokale lintworm leeft gelukkig nog in de slotberg. Opmerkelijk was wel dat de toren aan de oostkant van de kerk stond en niet aan de westzijde.

Terug naar de runenoefenplek. De plek zelf was een natuurlijk uitstroompunt uit de berg en door het te openen werd de stroom beter toegankelijk.  Het ging hier ook om de vrouwelijke aarde-energie te ontmoeten vooral in het voorjaar bij de vruchtbaarheidsriten. De riten worden  bij zonsopgang door meerdere mannen uitgevoerd,  waarbij ze in een runevorm gaan staan, het  runeteken zelf uitbeelden staande in de geëigende hemelrichting en makend de runenklank.

De runenyoga is een inheemse oefening, die in de 20er en 30^e jaren van de 20^ste eeuw weer voor het eerst  weer openbaarde na veel zelfonderzoek  in de periode van 1906-1922  door Friedrich Bernhard Marby in zijn geschriften 'Runen Gymnastik'.  

Marby spreekt in zijn werk uit 1923 over  oorspronkelijk 5 miljoen Runen-Ubüngsplatze in Groot Duitsland,  waarvan er in  1920er jaren nog 600.000  waren terug te vinden. Ze zijn te herkennen als ‘Runen-Singplätze’ en later als ‘Thingplätzen’ en werden in de christelijke tijd deels bebouwd met kerken.

Ik ga eens onderzoekend oefenen met deze inheemse vormdans en ervaren wat dat met me doet. Waarom yoga te doen uit een andere cultuur terwijl hier ook een gelijksoortige vorm was. Net als yoga oorspronkelijk een mannelijke inwijdingsweg is, geldt dat ook voor de runengymnastiek. 


Opmerkingen:

Over Thingplätze is oeroud weten beschreven, dat nog uit de tijd van Atlantis stamt. In de laatste periode van Atlantis - waarna de ondergang zich voltrok - waren als de twee hoogste (priester)koningen aanwezig: Orokun (waterrijk van Atlantis) en Ororun (aarderijk van Atlantis). Zij werkten samen met grote ‘Wesenhaften’, de reuzen, die tot de grote natuurwezens worden gerekend. De samenwerking werd verbroken, doordat de koningen (niet alleen Orokun en Ororun, ook de andere) te lang volhardden in hun dwaalwegen en de reuzen van ‘hogerhand’ bevolen waren zich van Atlantis terug te trekken, omdat het aan de ondergang was gewijd.

In Atlantis bestonden toen het ‘Koningsthing’ en het ‘Volksthing’. Dat laatste werd elke maand gehouden, behalve in de soms nodige 13^de maand (soort schrikkelmaand) waarin een Koningsthing werd gehouden, waaraan alle (priester)koningen uit Atlantis en de hoogste priesteres (de Amma-Era) deelnamen. Ook bij andere gelegenheden werd een Königsthing gehouden.

Als je de geschiedenis van Atlantis en zijn ondergang wilt lezen, dan kun je die vinden in het door zieners ontvangen en opgeschreven verhaal in het boek ‘Verwehte Zeit erwacht’, Band 2, 504 Seiten, ISBN 978-3-87860-124-1

Een harte groet,

F.F