Elk heeft zijn eigen pad te gaan. Mijn generatie van na de
oorlog hadden het als kind moeilijker
dan de generaties na ons. Mijn ouders en grootouders hebben oorlog en grote
natuurrampen meegemaakt (watersnood) met hun nawerkingen, tekort en wederopbouw
en als kind was je niet altijd centraal, eerder de opvanger van hun onvolmaaktheden
Mijn begin in een zeer lokale christelijke gemeenschap was
tot m’n 18e zeker niet makkelijk en heeft me gemaakt zoals ik nu ben.
Als je midden zestig ben ga je meer terugkijken, her ervaren en lossen wat je
hebt overleeft.
Deze negrosong geeft het zo mooi aan van Mississippi John Hurt - You
Got To Walk That Lonesome Valley
De huidige generatie in het westen heeft weer haar eigen
noden, misschien niet altijd in de vroege levensfase zoals ik dat heb gekend
maar vooral later: robots, electro magnetische schaden, buitenaardsen,
verslavingen, inspuitingen met de daarbij behorende allergieen, vergiftigde
planeet e.d.
Als je een vluchteling tegen komt, kun je hem vragen: heb je echt wel je eigen
pad daar willen lopen. Want het had een
reden dat je op dat pad daar stond.
Als je hem nu niet begaat, komt het een andere keer terug.
Waar is je moed gebleven?
Met dank aan m’n vrienden die het leven (w)aardig(er) maken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten