Wisseling van de wacht ook bekend bij religies. In de tijd gezien is het een komen en gaan geweest van religieuze Mindsets, die volkeren meenamen van hun oorsprong territoria in andere territoria.
In Europa heeft de import religie het christendom uit het Midden-Oosten een spoor van schade aangericht bij de indogene volkeren die een meer op de natuur afgestemde Mindset hadden dan één gericht op een boek.
Een interessant fenomeen trof ik deze week aan op m’n recente onderzoekreis naar de berg de Ochsenkopf in het Fichtelgebirge dat ik met je wil delen:
Subtiel grens-hinderlaag van matriarchaat naar patriarchaat bij de steen partij
Ga naar de eerste grote steen, de slangkopsteen van het onderste steencomplex.
We willen je wat vragen: kijk wat er onder de stenen is aangebracht? (Nb. Deze vraag komt uit de lokale matriarchale sferen)
Ik zie er een afsluiting laag die de uitstraling vanuit de aarde blokkeert. Ontstaan zo 2/300 BC.
Het is de Schaduw van de Kelten. Een agressief volk dat het matriarchaat verdreven heeft. Hadden mannelijke leiders en hier waren lokaal vrouwelijke leiders. De grote overgang en is een traumazone. Ze gebruikten de heiligdommen ook anders, hun eigen goden die ze meenamen en drukte ons weg. Daar ontstond een subtiele grenslaag net als in de geologie bij grote geologische veranderingen. Nu de mannelijke patriarchale tijd en de vrouwen gingen onderhuids, onderdrukking. Die grenslaag is een onbewuste laag, wij werden niet meer herkend. Waren hier verschillende Keltische stammen op doorreis die hier cultusplekken zoeken, o.a. Schneeberg.
Ik realiseer me dat deze info opkomt en ik -in een andere incarnatie- mogelijk die breukfase heb meegemaakt aan de matriarchale zijde.
De berggeest geeft aan; die laag heeft zijn tijd gehad, mag weg. Een breuklijn.
Een Keltische druïde in de sferen verschijnt: wij hebben de oude plekken weer opnieuw ingewijd in ons geloof en het oude afgesloten. We luisterden niet zo goed naar de oude sferen, dat had afgedaan.
De twee zijden
Loop naar de andere hoge zijde van de steenpartij. Realiseer me dat de lage kant met de slangenkop de aardse kop, naar beneden gericht, vrouwelijke zijde is en aan de andere hoge kant de hemelse kop. Ik maak die schoon.
Daar mocht je nooit op zitten. (Eigen waarneming uit een ander leven in het matriarchaat) De Kelten hadden meer aan deze zijde hun aandacht, de mannelijke zijde. Zij waren ook heel erg met mineralen en ijzererts aan het zoeken.
Aan de hoge zijde is een vervloekingsgeest uit het jaar 8/900 AD.
Na Karel de Grote kwamen hier de christelijke missionarissen. Hier werden nog de oude vruchtbaarheid riten gehouden. Ik zie dat de missionarissen bij de plekken baden, een leider met 2, 3 leerlingen. Ze vervloekten de stenen door een afsluitingen gebed. Daar is de steen nooit overheen gekomen.
Als ik met het vloekwezen praat wil het hier blijven, voor eeuwig verdoemd.
De mannen kwamen overigens uit Waldsassen gebied en het vloekwezen gaat daar weer naar terug. Bonifatius is in Waldsassen geweest en heeft daar een lokale groep gevormd. Hij heeft door het Fichtelgebirge gereisd en hij vond het heel heidens.
En dit: dit was een heel heilige plek.
Op het eind komen de kleine mensjes boven op de steen tevoorschijn. Opeens zie ik ze vliegen. Het zijn elf mensen: ‘Ze hebben hier wat gehouwen op de kop. Loop nu maar even door, we hebben een verrassing voor je’.
Elke gebied heeft zijn eigen overgang gekend van het matriarchaat naar het huidige patriarchaat. Aarde en Natuur omgevingen gericht versus Boven gericht.
Ik realiseer me dat de elementalen – de ondersteunende opbouwende wezens- betrouwbaar zijn wat je niet kunt zeggen van de elementaren – de afbrekende nemende wezens- die als je ze ziet meestal weggaan. Peter Paul Gerbrands zei iets soortgelijks dat de goden en godinnen te vertrouwen zijn.
Ik zal de laatste zijn om te zeggen dat Natuur religies een hogere waarde hebben dan de meer mentaal boek gerichte religies. Het contact gaat altijd via de sluis van een mens die het omvormt en ook de subtiele werelden hebben een agenda.
Ik en mijn vrienden hebben meermalen meegemaakt dat inheemse spirituele leiders ook gevangen kunnen zitten in hun religieuze Mindsets en het werkelijke contact met de Nu Werkelijkheid vertroebeld wordt door hun traditie. Ze eren dan bijvoorbeeld hun traditionele plekken maar voor een goede waarnemer zijn de spirits allang weggevlucht. (Voorbeeld uit Navajo gebied)
Hetzelfde zie je bij vele christelijke kerken die meer ‘demonenholen’ zijn geworden dan ‘heilige ruimten’. Meerdere malen heb ik tijdens mijn reizen meegemaakt dat voormalige kerkbouwers nu gruwelen van de Nu sferen op wat zij eens met veel toewijding hebben gebouwd, zoals bij de kathedraal van Chartres.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten